Verstopt in de plooien van waterdoordrenkte vlakten rust een levensfilosofie — driehonderd jaar ononderbroken fluisteren tussen mens en wilgen langs de kanaalbanken.
Deze ambacht heeft wortels geschoten in de wilgenbossen van de Ming-dynastie-kanaalhavens. In die tijd geloofden de spuikers die de boten langs het water trokken dat “wilgen de stromingen beschermen”. Op hun sterfbed baden ze om een “waterbed” geweven uit de wilgen aan de oever, ervan overtuigd dat het hun zielen via de stroom van de rivier naar huis zou brengen. Vandaag de dag blijft de regel van Oudeman Zhangs overgrootvader bestaan: alleen “zonnige hellingwilgen” oogsten voor Guyu, de Graanregen (een van de twaalf Chinese jaargetijden). Dit moeten driejarige takken zijn — hun door de zon gekuste zijden glanzen met een bronsgroen, de beschaduwde randen zo zacht als melk, alsof ze licht uit twee seizoenen vasthouden. Bij het snoeien gebruik je een halvemaanvormig mes voor wilgen; de snede moet zacht schuin zijn. “Laat het sap langzaam bloeden,” mompelt Oudeman Zhang naar de nieuwe knoppen terwijl hij zijn mes slijpt in de bossen. “Beschadig de wortels niet.”
Het verwerken van de wilgen is een dialoog met water. Vers gesneden weken ze zeven dagen in een vijver naast de kanaal, met zijn slibverdonkerd water dat zoet ruikt naar de adem van de aarde. Vervolgens worden ze uitgetrokken en op tarwe strooibanken verspreid — ‘s morgens drie kwartier in de zon, ‘s avonds een half uur aan de lucht — zodat de zon langzaam hun rauwe groen wegnibbelt. Gedroogd stralen ze amber; in je palm pulseren hun vezels zacht, alsof ze nog ademen. “Nu hebben ze vrede gemaakt met de grond,” zegt Oudeman Zhang.
Weevende dagen vereisen een lege maag. Niet uit ritueel, maar om ervoor te zorgen dat stankende adem het werk niet verpest. De openings-“Suoxin-knoop” (het Hartvergrendelende Knoop) is een meesterwerk van zorg: linkerhand vasthoudend de wortels van drie takken, rechterduim die de punten drie keer met de klok mee kronkelt, om vervolgens bij de vierde draai half terug te trekken, waardoor een spleet overblijft. “Een adem voor de overledene,” murmurt hij, zijn met tape omwikkelde vingers bewegen als vogels. “Geen haast nodig.” Zweetdruppels op zijn voorhoofd vallen op het frame en bloeien op tot donkere vlekken, zoals leestekens op een pagina.
Het “Langhua-patroon” (Golfpatroon) langs het midden spiegelt de stemming van de kanaal. Waar de oostelijke bossen scherp bochten, straalt het weefsel strak; waar de westelijke stukken glad verlopen, ontvouwt het zich als zijde. Zijn meester nam hem ooit mee om maanschijnreflecties te bekijken. “Rapiditeiten verbergen rust, stilte galm met kracht — net zoals een leven,” had hij gezegd. Dertig jaar lang weeft Oudeman Zhang die waarheid; glijd een hand over het patroon, en je voelt de rustige volharding van de rivier.
De sluitende “Huihun-rand” (Terugkerende Zielrand) is een geschenk aan de levenden. Elke takpunt kronkelt tot een lus, om vervolgens in de omhelzing van een andere te schuilen, verborgen. “Zodat ze weten dat iemand vast houdt,” zegt hij. Voor de kist van Oma Wang schoof hij een rode wilgentak in de zuidoosthoek — een relikwie uit haar courtship, toen ze en haar geliefde hun initialen in de bast hadden gekerfd, tientallen jaren geleden.
Binnenin bevat de kist de seizoenen: laat-lente munt, halfgedroogd, koel als een bries; herfstkransen, opgerolld, zoet met vorst; Drakenbootfeest-wormhout, door dauw verblaft, zijn geur diep in de stelen gezonken, langzaam zijdend. “Een leven proeft alle groene dingen,” zegt Oudeman Zhang. “Die smaak moet je meenemen naar huis.”
Sommigen spotten met zijn lichtheid. “Kan een ziel niet verankeren,” zeggen ze. Hij haalt een foto uit zijn shirt: vorig jaar, tijdens een gravenverplaatsing, kraakte een wilgenkist uit de Republiekperiode tot een bruin net — toch nestelden drie plomp tarweszaden in zijn weefsel. Gezaaid ontkiemden ze tot stengels met zwaarderearen dan welke andere ook. “Dit is geen doos voor de dood,” verbaasden de archeologen. “Het is een wieg om verder te gaan.”
Oma Wangs begrafenis begon mistig. Acht mannen droegen de kist over de stenen brug; mist sijpelde door de wilgenspleten, op hun voeten opgezameld als witte lammeren. Haar kleindochter streek over het hout, snikkend. “Het is net als haar oude mand,” zei ze. “Die ze vroeger vol maasbes stopte — paars sap vlekkerde de wilgen, net als deze. Het voelt alsof… we een heel zomer meedragen.”
Oudeman Zhang stond bij de bossen en keek toe hoe de ambervorm in de tarwe verdween. De wind opwond: versgesneden wilgen rolden bij zijn voeten, koel van dauw; oude bomen ritselden, hun bladeren fluisterden als duizenden handen, zachtklopend. Hij glimlachte. Deze kist was geen eindpunt. Het was een leven, dat huid afsloeg, wilgen aantrok, en de rivier volgde terug naar waar het begon.
En de kanaal stroomt verder, draagend wilgenliederen, jaar in jaar uit.
Phoenix Nest (Shandong) Crafts Co., Ltd.
Whatsapp: +86-18265103836 (Whatsapp & Wechat & Tel)
E-mail: jason@phoenxinestcoffin.cn
#willow coffin#greencoffins#bamboocaskets#urns#naturalcoffins#chinafactory#scattertube#naturalburial#FuneralSupplies#cross#flowerbands#shrouds #carrierfuneral
Wij zijn een fabriek die milieuvriendelijke groene uitvaarten ondersteunt (natuurlijke wilgenkisten\bamboekisten, enz.). Neem voor meer informatie contact met ons op via www.phoenixnestcoffins.com
Deze gevlochten bamboe crematie-askist is met de hand vervaardigd van bamboe afkomstig van Chinese boerderijen#phoenixnestcoffins #naturalfuneral #bamboocoffin #greenurns #bamboourns #naturalburial @everyone@followers
